Charlotte Rampling over ‘I, Anna’

Charlotte Rampling (1946) is alleszins een dame. Beleefd en elegant, één met het Berlijnse hotel. Sensueel zelfs. Maar haar lach is behalve uitnodigend, ook afwerend. En een ongewenste vraag, een verkeerd woord (‘brittle, I don’t know, I don’t like that word’), wordt afgekapt. Dan kijkt ze zonder te knipperen, dwingend als haar Lady Spencer in The Duchess. Waarna: glimlach, een hoofdknik. Volgende vraag.

Ze is vanaf haar eerste films in de jaren zestig ‘mysterieus’ genoemd. De Franse regisseur François Ozon, die haar begin deze eeuw met Sous le sable en Swimming Pool een nieuw hoogtepunt in haar oeuvre bezorgde, zei: ‘Omdat ze zo vol mysteries zit, wilde ik haar alledaagse dingen laten doen. Ik wist dat die vanzelf magisch zouden worden.’ En Woody Allen, die haar in Stardust Memories castte als zijn ‘ideale vrouw’, gaf een treffende beschrijving van haar alter ego als ‘verleidelijk en aantrekkelijk en mooi, maar met...