Schrijfster Elfie Tromp woont met haar naakthond Chin-Chin in een verzorgingshuis. Drie weken lang, terwijl ze schrijft en proeft aan het leven van een senior. ‘Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik besef dat niets echt van jezelf is.’

Vrijwel niemand is hier vrijwillig gekomen. Dat vergeet ik weleens. Het is altijd een omstandigheid van buitenaf – een overleden partner, een ongelukkige val, een afgebrand huis – die ze dwingt hier te komen wonen. Na het joggen sta ik te stretchen in de gang. Als ik me niet aan mijn trainingsschema houd, word ik onrustig. Vriendelijk groet ik de dames met rollator die voorbij schuifelen. Het prettige branden van verzuring in de benen, dat gloedvolle van snel stromend bloed; zij zullen het nooit meer voelen. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik besef dat niets echt van jezelf is. Niet je leven, niet je lijf. Het enige waar je je aan vast kunt klampen, zijn gewoontes en je waardigheid. Maar ook die kun je niet altijd meer waarborgen.

In de...