Schrijfster Elfie Tromp woont met haar naakthond Chin-Chin in een verzorgingshuis. Drie weken lang, terwijl ze schrijft en proeft aan het leven van een senior. ‘Om tachtig te worden en nog steeds op wisselgeld te leven: dat leek me geen leven.’

‘Ik moet binnen vijf jaar dood zijn,’ zei ze. ‘Dan is mijn geld op.’

We bladerden door de map met glazen kunstwerken die ze in haar leven had gemaakt. Decoratieve hanglampen, naambordjes, en sculpturen die ze vroeger verkocht op beurzen. Haar AOW was een lachertje. Met haar spaargeld huurde ze nu het kleinste kamertje van het tehuis. Als ze 2022 zou halen, had ze een probleem.

Ik dacht aan mijn vrienden die, net als ik, ZZP’er waren. AOW is voor ons een soort fata morgana. Waar zouden wij terecht komen? De bevriende illustrator die later wellicht Parkinson krijgt? De fotograaf die voor de helft verlamd raakt? De schrijver die eindigt met Alzheimer? Ik durfde Greet niet te vragen wat er gebeurde met platzakouderen. Of er een budgetopvang...