Schrijfster Elfie Tromp woont met haar naakthond Chin-Chin in een verzorgingshuis. Drie weken lang, terwijl ze schrijft en proeft aan het leven van een senior. ‘Een goed verzorgingshuis is er een die de wereld naar binnen brengt.’

De vrouw in de schilderles zit te huilen. Op haar canvas heeft ze een prachtig Bob Ross-achtig tafereel geschilderd, maar ze ziet het zelf niet meer scherp. De leraar, een bonkige man met een witte baard en grote handen vol zilveren ringen, wrijft over haar rug.

‘Door licht ontstaat vorm, Nellie. We gaan gewoon door.’

Ik snap niet wat het betekent, maar het werkt troostend. Nellie droogt haar tranen en knikt.

‘Het moet,’ zegt ze berustend. ‘Heel de dag door zeg ik: het moet.’

Mijn tijd in het seniorencomplex zit er op. Met natte oogjes zeg ik gedag tegen mijn nieuwe vrienden. Zij hebben mijn vooroordelen over het bejaardenbestaan beslecht. Ja, door hun kijk ikzelf met minder angst en beven uit naar mijn eigen hulpbehoevende toekomst. Het cliché dat je...