<div class="lead">
Schrijfster Elfie Tromp woont met haar naakthond Chin-Chin in een verzorgingshuis. Drie weken lang, terwijl ze schrijft en proeft aan het leven van een senior. &#8216;Een goed verzorgingshuis is er een die de wereld naar binnen brengt.&#8217;
</div>
De vrouw in de schilderles zit te huilen. Op haar canvas heeft ze een prachtig Bob Ross-achtig tafereel geschilderd, maar ze ziet het zelf niet meer scherp. De leraar, een bonkige man met een witte baard en grote handen vol zilveren ringen, wrijft over haar rug.
&#8216;Door licht ontstaat vorm, Nellie. We gaan gewoon door.&#8217;
Ik snap niet wat het betekent, maar het werkt troostend. Nellie droogt haar tranen en knikt.
&#8216;Het moet,&#8217; zegt ze berustend. &#8216;Heel de dag door zeg ik: het moet.&#8217;
Mijn tijd in het seniorencomplex zit er op. Met natte oogjes zeg ik gedag tegen mijn nieuwe vrienden. Zij hebben mijn vooroordelen over het bejaardenbestaan beslecht. Ja, door hun kijk ikzelf met minder angst en beven uit naar mijn eigen hulpbehoevende toekomst. Het cliché dat je er zelf wat van moet maken, is deels waar. Anderzijds moet je het geluk hebben om in een fijne omgeving terecht te komen. De bewoners kunnen vaak maar beperkt op eigen houtje naar buiten, maar het verlangen om deel uit te maken van de wereld blijft. Een goed verzorgingshuis is er een die de wereld naar binnen brengt. Vrijwilligers spelen hier een grote rol in. Zo wordt de tijd die je rest niet als wachttijd uitgezeten, maar gevuld met verwondering. Om op je zeventigste nieuwe vriendschappen te sluiten, op je tachtigste voor het eerst een gedicht te schrijven en op je negentigste nog schuine moppen te kunnen tappen.
Daarom, bij deze, de loftrompet voor iedereen die zich hier voor inzet. Hulde aan de kunstschilder die eens in de week langskomt en met vreemde wijsheden strooit, de biertapper die de elpee-avond in de bruine kroeg organiseert, de dames die koffie schenken in de huiskamer, de luide omroeper bij de bingo, de yoga-leraar die oefeningen op een stoel heeft bedacht, de filosoof die socratische gesprekken komt voeren, elke verzorger die je op de gang groet, de serveersters die alle namen kennen, de literaire instelling die een schrijver tussen de bejaarden laat wonen.
Ik moet toegeven dat het af en toe best pittig was. Voor iemand die normaliter de dagen zwijgend achter een scherm doorbrengt, had ik geen flauw benul hoe sociaal men is in het bejaardenhuis.
De dagen strekken zich hier landerig uit. Iedereen heeft tijd voor een praatje. En hoe boeiender men kan vertellen, hoe langer die praatjes duren. Zo vertelde mevrouw Bohré onderhoudend over de neusapen van Nieuw-Guinea, waar ze opgroeide. Van Ietje, die vroeger een banketbakkerszaak had, leerde ik de geheimen van perfect stijf geslagen slagroom. En Otto, die een modefabriek had, wist de dubbele manchet van mijn overhemd te waarderen.
Zelfs als het lichaam er als een koeienstaart bij hangt, wil de mens groeien. We houden huidhonger en verlangen naar contact. Ook al zijn we depressief, suf van de medicatie of verveling, we willen deel zijn van iets groters. Eenzaamheid is een vloek. Het gevoel niets meer te hoeven bewijzen en dus niets meer te betekenen, is een straf. Een onverdiende straf. Een bejaardenhuis is niet alleen een plek om de laatste jaren van je leven te wonen, maar om die laatste jaren te delen. We hebben elkaar nodig. Er is geen andere mogelijkheid.
<div class="info-box">
Dit is de laatste aflevering van Elfie in het bejaardenhuis. Lees al Elfie&#8217;s stukken <a href="https://www.vn.nl/thema/elfie-tussen-de-senioren/" target="_blank">hier terug</a>.
</div>

Elfie Tromp