Schrijfster Elfie Tromp woont met haar naakthond Chin-Chin in een verzorgingshuis. Drie weken lang, terwijl ze schrijft en proeft aan het leven van een senior. ‘Een soort Tinder voor bejaarden. Ja, dat lijkt me wel wat.’

Als ik bewoners vraag of ze deze week iets leuks gaan doen, worden steevast de bezoekjes van familieleden en nog levende vrienden vermeld. En als er niemand langs komt, dan bestaan de highlights uit telefoongesprekken met kinderen van ver. En hoewel iedereen in het gebouw – de verpleegkundigen, de baliemedewerker, de kapper – even vriendelijk is, er gaat niets boven familie. De gelukkigste vrouw in het tehuis is zonder twijfel Mevrouw Fries, die tien kinderen heeft. Ze wordt altijd vergezeld door iemand wiens billen ze zelf nog heeft afgeveegd.

Ik vraag me af of eenzaamheid in de toekomst zo persoonsgebonden blijft. We hebben nu eenmaal minder kinderen en ons hele sociale netwerk in onze broekzak. Met een druk op onze smartphone leggen we contact en houden...