Sinterklaas is het land nog niet uit of de Kerstman heeft mijn hulp nodig. Al weken stroomt mijn mailbox vol verzoeken: ‘Aangezien het kerstthema dit jaar Zweeds is, moeten er Zweedse kerstspullen komen; wie o wie, wie komt helpen versieren, het kerstdiner voorbereiden, begeleiden en wie komt kerstliederen zingen bij aanvang van het kerstdiner? Vergeet vooral ook niet om ’s middags het kersttoneelstuk bij te wonen. De kinderen hebben weken geoefend en het belooft weer een geweldige opvoering te worden, komt allen.’

De school van mijn kinderen, een witte school in Amsterdam-Zuid, viert kerst uitbundig. Eigenlijk vieren ze alles uitbundig, maar het kerstfeest staat met stip op één. Ook ik sta met een brok in mijn keel te kijken hoe mijn kinderen verkleed als sneeuwvlokjes door de gymzaal dwarrelen. Tussen alle flitsende camera’s door geniet ik van hun ernstige gezichtjes. Maar eenmaal thuis valt er weinig meer te genieten. Mijn kinderen zijn zo moe dat er geen land met ze te...