Zo zit je midden in het verhaal, zo val je eruit.

Zo volg je het nieuws op de voet – naast het buitenlandse toch vooral het Nederlandse nieuws, dat ook wel steeds verandert, maar wel vaste presentatoren kent – zo zit je in de trein naar Parijs en blijft er niets van over.

Het laatste wat ik hoorde, was dat er een jongetje vermoord was op school; hij heette toen nog geen ‘kleine Jesse’, de vermoedelijke dader had geen leeftijd, en de krant had de chocoladeletters nog niet uit de kast gehaald. Maar je voelde aan alles dat dit het grote, Nederlandse weekendverhaal zou worden, je zag hoe de donderwolk zich vormde, en heel snel tot ontlading moest komen.

Maar dan stap je in de trein, rijdt voorbij Brussel, en ineens wordt jouw wereld gereduceerd tot plaatselijk nieuws, en blijken de Belgen en de Fransen zelf ook het een en ander in de aanbieding te hebben. Amerika kent tijdzones, maar Europa hanteert grenzen die veel onoverkomelijker zijn; ieder land heeft zo zijn eigen...