<div class="wpg-element paragraph">
<p>23-12-2007</p>
<p>Joseph ziet er ouder uit dan hij is. Ook dacht ik dat hij mollig was, maar toen hij vertelde iedere dag naar de sportschool te gaan, begreep ik dat het geen vet maar spieren waren onder zijn uniform. Hij heeft een stoppelbaard, kleine tanden en donkere ogen die om medelijden vragen. Op zijn hoofd schuin een baret en voor op zijn borst hangt een automatisch geweer alsof dit zwart stalen ding niet gemaakt is om te doden, maar bestaat om je armen lekker op te laten rusten.</p>
<p>Hij zit al acht jaar in het leger, maar wil al een poosje iets anders. Hij is goed met computers. In zijn vrije tijd heeft hij Autocad geleerd, een computerprogramma dat vooral architecten gebruiken om driedimensionale tekeningen mee te maken. Hij hoopt hiermee een baantje te vinden, want het leger, dat is niks.</p>
<p>We staan bij het vredesmonument ‘Espoir de paix’ een hoge toren van beton met daarin verzonken de tanks en jeeps uit de burgeroorlog. Het indrukwekkende gedenkteken is gemaakt door de Franse kunstenaar Arman in 1995 in opdracht van de toenmalige premier Lahoud. Het moest de vrede na de burgeroorlog vieren. Maar Joseph de soldaat die nog steeds met mij meeloopt is sceptisch. ‘Vrede’ zegt hij, &#8216;is alleen maar een woord in Libanon, het betekent niets&#8217;.</p>
</p></div>
