Pop

Op een jeugdvriend na, die even dacht dat hij verliefd was op Kristin Hersh, ken ik niemand die wat heeft met de Amerikaanse band Throwing Muses. Inmiddels is hij vader van drie kinderen, twee zonen en een dochter, verwekt bij twee verschillende vrouwen, geen van beiden Kristin Hersh. Ik bedoel: terugkijken kan hij zich gewoon niet meer veroorloven. Dus is het aan mij om stil te staan bij de onderschatte groep rond de zangeres. Een mooie aanleiding is het eind vorige maand met weinig tromgeroffel uitgebrachte Anthology: liefst drieënveertig verzamelde nummers, die elders vast onbesproken zullen blijven.

Om mijn fascinatie voor Throwing Muses onder woorden te brengen, moet ik de hulp inroepen van Hersh zelf. In haar boek Rat Girl beschrijft zij, gebaseerd op dagboeknotities, de eerste jaren van haar muzikantschap. Ze zijn uitermate boeiend, vooral omdat Hersh haar eigen underdogpositie op vrij briljante wijze onderschrijft. ‘Ik zing dikwijls fonetisch, alsof ik geen Engels...