03-12-2007

Een maand geleden op mijn racefiets in de polders ten zuiden van Amsterdam kwam ik een kennis tegen die daar aan het wandelen was. Ik stopte en we maakten een praatje en terwijl hij zijn camera uit zijn rugtas tevoorschijn haalde, vroeg hij of ik zo wilde blijven staan.

Vorige week stuurde hij de foto op. Ik sta midden op een smalle weg met mijn racefiets in mijn handen. De teruggetrokken kleuren van het winterse landschap en de grijze wolken steken mooi af tegen het warme rood van mijn windjack. Mijn haren staan, door de wind recht omhoog, ik oog wat ouder maar dit alles gaat voorbij aan de bezwaren van ijdelheid omdat ik overduidelijk gelukkig ben.

Mijn eerste reactie was om de foto naar mijn moeder door te sturen, maar zij is al zes jaar dood. Terwijl ik mij afvroeg waarom ik per se deze opname naar haar wilde sturen keek ik naar de foto van haar naast mij aan de muur.

Ze kijkt van dichtbij de lens in terwijl ze een glas wijn tegen haar mond zet. Deze foto is...