<div class="lead">
<p>Wat te doen als je alle goede series gezien hebt? Dan gaat Jeroen Vullings weer eens een film proberen. Wat blijkt: daar zijn de Amerikanen eigenlijk niet zo goed meer in.</p>
</div>
<p>Probeer elke dag iets te kijken, suggereerde Netflix daarnet via een ongevraagde missive op mijn telefoon. Probeer anders deze film eens, vervolgde hij. Duurt minder lang dan een serie, kan makkelijk even tussendoor, begreep ik. Een mens moet niet al teveel willen lezen in een computergestuurde boodschap, maar zou het niet zo kunnen zijn dat Netflix nu zelf ook al films minder acht dan series?</p>
<p>We kennen de argumenten vóór series ten opzichte van films: daarin krijgt een topregisseur – we reikhalzen naar het tweede seizoen van Jane Campions <a href="https://www.youtube.com/watch?v=i0omr4uqi_8" target="_blank"><em>Top of the Lake</em></a> – de ruimte om alles te doen wat hij in een film moet laten. En ook in minder begenadigde regisseurshanden krijgen de personages meestal meer ontwikkeling dan mogelijk is in de anderhalf, twee uur die een film standaard duurt.</p>
<p>En toch. Het is makkelijk om je te vermeien met de nieuwe seizoenen van de <em>noir</em>-series <em>Fargo</em> en <em>Bloodline,</em> met het donderende politieke drama <em>House of Cards,</em> met de mondjesmaat vrijgegeven afleveringen van <em>Breaking Bad</em>-bijproduct <em>Better Call Saul,</em> met het tweede seizoen van de komedie <a href="https://www.youtube.com/watch?v=tGE-Mw-Yjsk" target="_blank"><em>Master of None</em></a>, waarin lustig uit de door Italië geïnspireerde cinematografie geciteerd wordt. Even makkelijk is het om onder innerlijk gevloek weer een financiële verplichting aan te gaan teneinde het langverwachte, derde seizoen van <em>Twin Peaks</em> verzenuwd te bekijken – zou die cultwereld, na al die jaren, nog kunnen bekoren? Zulke series zijn de kersen op de cake, de hoogtepunten, of ze nu wat minder zijn dan verwacht of niet.</p>
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/WpRdSh-qpW0?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>
<p><q class="pull-left">Maar als bekend is er ook veel matigs op seriegebied, de ‘moetjes’ bij gebrek aan beter aanbod. In mijn kijkgedrag is dat hét moment om films weer eens een kans te geven.</q></p>
<p>Maar als bekend is er ook veel matigs op seriegebied, de ‘moetjes’ bij gebrek aan beter aanbod. De B- of C-keuze voor als je de kersen op hebt. In mijn kijkgedrag is dat hét moment om films weer eens een kans te geven. En dan niet de niet-Angelsaksische arthouse-films, die zelden teleurstellen. Maar de Amerikaanse bioscoopfilms voor een volwassen publiek, films waarvoor je vroeger naar de bioscoop ging.</p>
<p>Twee daarvan zijn net op DVD verschenen, Clint Eastwoods biopic <a href="https://www.youtube.com/watch?v=mjKEXxO2KNE" target="_blank"><em>Sully</em></a> en Ben Afflecks gangsterdrama <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ClcQUlXcCKw" target="_blank"><em>Live by Night</em></a>. Want ja, Eastwood, alles wil ik van hem zien. En de combinatie Dennis Lehane (hij schreef de misdaadroman die ten grondslag ligt aan <em>Live by Night</em>) en Ben Affleck-als-regisseur (toch benieuwd) gaf de doorslag. Om met de laatste film te beginnen: dat viel niet mee. Een geweldige cast, maar een <em>film</em> met de door dat genre gedicteerde duur doet dit te verfilmen verhaal geen goed. Al die verwikkelingen over de stoere, losgeslagen Eerste Wereldoorlog-veteraan Joe Coughlin (humorloos, heldhaftig en vooral monosyllabisch vertolkt door een Ben Affleck met de uitstraling van Barbie’s Ken), die kampt met een onverwerkt vadercomplex, verliefd wordt op een gangsterliefje, daardoor in de penarie komt, uitwijkt naar Florida, daar wéér een geliefde kwijtraakt, onderwijl met aartsvijanden afrekent – er had een prachtige serie ingezeten, waardoor we niet steeds zoals nu hadden gedacht: dat was beter in Afflecks overduidelijke voorbeeldrolprenten <em>Casino</em> van Martin Scorsese en <em>Once Upon A Time in America</em> van Sergio Leone. Wat zonde. Wat een draak.</p>
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/ClcQUlXcCKw?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>
<p>Nee, dan <em>Sully</em>. Grootmeester Eastwood zocht het in de beperking: een (vergeleken met het gierende spektakel in menig film) alledaags, ingetogen verhaal over een kleurloze man die éventjes boven zichzelf uitsteeg in zijn leven, door zijn verantwoordelijkheid te nemen en te doen wat hem het beste leek op die plaats en dat moment. Op 15 januari 2009 raakt een Airbus in problemen door een botsing met een zwerm vogels. Gezagvoerder Chesley ‘Sully’ Sullenberger redt alle inzittenden door een noodlanding te maken op de rivier de Hudson. Een heldendaad, zou je denken. Maar zijn bazen betwistten dat, ze gingen uit van een fout door Sully.</p>
<p><q class="pull-left">Zoveel films als <em>Sully</em> worden er niet gemaakt in het land waar zoveel series vandaan komen. Verleidelijke series.</q></p>
<p>Eastwoods film laat het verloop van de rechtszaak zien waarin Sully probeert zijn goede nam en loopbaan te behouden. En ja, natuurlijk is het een verhaal van hoop, een positief verhaal over verbondenheid dat New York zo nodig had na 9/11, maar ook toont Eastwood waarlijk sociografisch die gewone Amerikanen, die niet-criminelen die je zo zelden in Amerikaanse films ziet, maar met wie Amerika fors bevolkt is. Mannen met snorren in wie je moeiteloos de zoveelste generatie afstammelingen van kansloze Ieren, Duitsers en Polen kunt zien. Niet bepaald lachebekjes, zoals blijkt uit de manier waarop ze gewetensvol en formeel hun dienstbare beroepen vervullen. Oudere stewardessen, die zich niet bekommeren om de glamour die aan hun beroep wordt toegeschreven. Allemaal ongetwijfeld Republikeinen, die vanuit een diepdoorvoelde weerzin tegen de Clintons met tegenzin op Trump stemden en die nu met verbijstering de ramp aanzien die zich almaar meer voltrekt in hun land.</p>
<p>Was een serie beter geweest om dit ‘kleine’ drama van <em>Sully </em>te verbeelden? Nee, Eastwoods film is de juiste vorm. En, vrees ik, een gelukkige uitzondering. Want zoveel films als <em>Sully</em> worden er niet gemaakt in het land waar zoveel series vandaan komen. Verleidelijke series.</p>
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/mjKEXxO2KNE?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>
<p>Neem alleen al, ter illustratie, de HBO-komedieserie <em>Divorce</em>. Het eerste seizoen is net uitgebracht. Er is vaak gezegd dat deze of gene serie het ‘vervolg’ was op de stijlicoon <em>Sex and The City</em>, waarin glamour, hopeloos single-bestaan, liefde voor New York en fantastische dialogen een gelukkige chemie aangingen. Maar <em>Divorce</em> is het échte vervolg, in die zin dat je ernaar kunt kijken als ‘wat er ná SATC écht had kunnen gebeuren in de levens van de heldinnen’. Niet alleen doordat we SATC-vehikel Sarah Jessica Parker in een latere levensfase ontmoeten: als de innig twijfelende vrouw van middelbare leeftijd Frances Dufresne, die haar leven in een voorstad wil veranderen via een mottige minnaar en dat moet bezuren met een scheiding van haar grammige echtgenoot, adembenemend als hartgrondig vuilbekkende sociale ramp verbeeld door Thomas Haden Church. Met Sully heeft hij de snor gemeen.</p>
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/CGxlK6yQugY?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>
<div class="info-box">
<p>Meer series en films? Neem <a href="https://www.vn.nl/service/vrij-nederland-nieuwsbrief/" target="_blank">de nieuwsbrief van Vrij Nederland</a>.</p>
</div>


Gerelateerd