kunst

Luister. Tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke… Vreemde geluiden in de verte. Uitgekraamd in een stotend ritme. Als een golf in de branding zwellen ze aan en sterven ze weg. Raar, geluiden in het museum. Dat maakt nieuwsgierig. Dan moet je poolshoogte nemen.

Een glimlach is de enige reactie van een suppoost van het Stedelijk Museum Amsterdam als ik hem vraag wat er aan de hand is. Als een poortwachter zit hij op een kruk voor de zaal waar de geluiden vandaan komen. Als ik de zaal binnenloop, raak ik in paniek. Mijn hart slaat over. Het is er pikkedonker. Onwillekeurig steek ik een hand voor mijn lichaam uit om nergens tegenaan te lopen, om niet te struikelen. Mijn benen beven. De stroom geluiden houdt aan.
Sommige bezoekers maken rechtsomkeert zodra ze de zaal binnenlopen. De aanval op zintuigen en zenuwstelsel is hun te veel. Als iemand op een uiterst vriendelijke manier mijn arm aanraakt, schrik ik. Na enige aarzeling geef ik toe. Gewillig laat...