Pop

Er zijn van die carrières die niet verder komen dan een bepaald punt. Muzikanten die nooit bekend raken buiten een zeker kringetje. Misschien houd ik nu te weinig rekening met de mensen die de muziek maken, maar voor ons liefhebbers is dat eigenlijk helemaal niet zo erg. Zo blijven ze een beetje van ons en van ons alleen. Bovendien geeft het voeding aan het muzikale onrecht dat ons lijkt dwars te zitten – waarom luistert iedereen naar Robbie Williams en The Black Eyed Peas en (vrijwel) niemand naar The Cave Singers of Timber Timbre -, maar dat ons toch best wel goed uitkomt. Zo onderscheiden we ons van de massa, kunnen we ons beroepen op een goede smaak en dragen we ook nog eens uit dat de wereld een verre van volmaakt oord is. En hoe pessimistisch die laatste gedachte ook lijkt, het resultaat is per definitie geruststellend. Hebben we gelijk dan hebben we gelijk; hebben we onverhoopt ongelijk dan valt alles weer een beetje mee.

Maar genoeg over ons, terug naar hen. Zowel...