Media
Een roedel jonge vrouwen bijeenbrengen in een ongebruikelijke setting, camera’s erbij, en dat afleveringen lang uitmelken – het is een format waarvan ze bij de commerciële zenders niet genoeg kunnen krijgen. Vorige week donderdag begon RTL5 aan een nieuwe variant op de reeks Echte meisjes. En ditmaal kon ik de verleiding niet weerstaan – helemaal niet toen ik zag dat de kandidates op zoek moesten gaan ‘naar zichzelf’. In het verre Nepal nog wel.Fraai voorbeeld immers, van hoe een cultuurgoed kan zinken. Was ‘op zoek gaan naar jezelf’ in exotische oorden ooit een liefhebberij van uitgebluste popmuzikanten, hoogopgeleide vrouwen van zekere leeftijd en therapeuten in midlifecrisis, nu zien televisieproducenten er kennelijk brood in. En zie, daar landden ze ‘na een lange reis’ op het vliegveld van hoofdstad Kathmandu, de tien echte meisjes. Nu ja, meisjes? Die levensfase lag onmiskenbaar al een tijdje achter hen. Naarstig op zoek naar hun diepste zelf leken ze me evenmin. Zo te zien wisten ze heel goed wie ze waren: uitverkorenen in een realityshow die hen hopelijk tot BN’er zal maken – van het soort dat voortaan achternaamloos door het leven kan. Fascinerend clubje, evenzogoed. Ze droegen hun haar zonder uitzondering lang, waren allemaal opvallend rondborstig en bleken stuk voor stuk door de wol geverfd in het genre. De een deed eerder mee aan Oh Oh Cherso, de ander aan Beauty &#038; de Nerd, weer anderen traden op in Benelux Next Topmodel, Dames in de dop of Echte meisjes in de jungle. Als ze hun tekstjes uitspraken, stond het er handig bij.
In een tempelcomplex ontmoetten ze presentator Ad Visser, voorheen Toppop-coryfee, tegenwoordig het spiritueel gedachtengoed zeer toegedaan. Onder zijn opgewekte leiding volgden de tien gehoorzaam het scenario dat klaarlag. Het gezelschap werd – net als in de bijbelse gelijkenis van de vijf wijze en de vijf dwaze maagden – opgesplitst in tweeën. De beide groepjes moesten het namelijk tegen elkaar opnemen door ‘loodzware proeven’ te doen. Die bleken te bestaan uit wedstrijdjes yogaoefeningen en bloemkransen rijgen. Aldus konden ze punten verdienen voor een verblijf in een luxueus hotel dan wel een goor pensionnetje. Tussendoor hoorden we ze klagen (‘Zou je hier kunnen shoppen?’), vilein roddelen (‘Dramaqueen!’) en vooral: virtuoos grofbekken. Hun wederwaardigheden beoordeelden ze als superkut dan wel echt, echt kut, godverdomme, klote, God, kanker, Jezus, klotebeesten, kankerzooi.
Maar echte meisjes? Niet alleen hun belevenissen, ook hun emoties waren natuurlijk tot in de miniemste details gescript. Zelfs hun quotes leken achter de laptop bedacht. Jij zegt lekker dom dat je niet weet waar Amerika ligt. Jij dat je bij het zoeken naar ‘verlichting’ aan een lamp moet denken. Jij reageert met de oneliner: ‘Ik ben niet gemaakt om in een tent te slapen.’ En zou het niet geinig zijn als jij je bij die Heilige Mannen hardop afvraagt of ze van een uitkering leven? Al met al bood Echte meisjes op zoek naar zichzelf een perfecte illustratie van de paradox die cultuurfilosoof Maarten Doorman in zijn recente boek Rousseau en ik zo treffend beschrijft: de hedendaagse zucht naar reality produceert juist kunstmatigheid. De echte meisjes waren net zo echt als de baard van Sinterklaas.Welgeteld één zinnetje klonk me ineens authentiek in de oren: ‘Als je ergens niet over nadenkt, kun je ’t ook niet erg vinden.’ Dat was dan ook een wijsheid van welhaast cruyffiaanse allure.