Het is ergens wel een aantrekkelijk idee, zo’n vossenjacht. Het landschap schiet steeds sneller langs de zwoegende nek van je merrie, achter je zwelt een hitsig hoorngeschal aan, de adrenaline suist door je lichaam, tot het allemaal eindigt in een climax van moordlustig hondengegrom, bloedspetters en neerdwarrelende stukjes vossenbont. Een fantastische manier om te ontstressen. En misschien binnenkort weer legaal in Engeland.

Sinds de verkiezingen wordt er in de Engelse media weer druk over het lot van de vosjes gediscussieerd. De opnieuw gekozen Conservatieve regering heeft het opheffen van de Hunting Ban, die sinds 2004 het jagen met honden op wilde dieren verbiedt, in haar manifest staan. Premier David Cameron, zelfverklaard jachtliefhebber, wil de parlementsleden er binnenkort onafhankelijk van hun partij over laten stemmen. Pro-jacht groepen als Vote-OK en de Countryside Alliance laten voorzichtig weer van zich horen en wrijven alvast opgewonden in hun handen.

Dat naar schatting 80% van de Britten (waaronder ook veel Conservatieven) tegen de traditionele vossenjacht is, is volgens deze groepen omdat zij de country way of life gewoon niet begrijpen. Een vos door een roedel opgefokte Beagles aan flarden laten trekken is misschien wreed, maar niet wreder dan de natuur zelf. De Hunting Ban ging niet over dierenwelzijn, maar was niets meer dan een sluwe politieke zet van Labour die inspeelde op de sluimerende haatgevoelens tegen de Britse upper class. Het riekt naar class war,  naar verbitterde stadsmensen die zelf geen geld voor een paard en een kek rood tweedjasje overhebben en de plaatselijke aristocratie hun verzetje misgunnen.

Het is niet de eerste keer dat over de rug van een beestje een klassenstrijd wordt uitgevochten. Op een zomerdag in 1886 werd in de Jordaan een potje palingtrekken (waarbij het doel was een levende aal, die aan een boven de gracht gespannen touw bungelde, te grijpen zonder in het water te vallen) bruut onderbroken door twee politieagenten die het touw doorsneden. De regering had het palingtrekken bestempeld als ‘wreed volksvermaak‘ en daarom verboden. Voor de straatarme arbeiders in de Jordaan, die in 1886 over het algemeen een leven hadden waarin het onthoofden van een paling het absolute hoogtepunt was, was dit een directe aanleiding om te gaan rellen. Het leger werd er al snel bijgeroepen en het Palingoproer, zoals het de geschiedenis in is gegaan, eindigde in 25 doden en 130 gewonden.

Dat ook de traditionele vossenjacht bij zowel voor- als tegenstanders hevige emoties oproept, is zeker. Morgen horen we in de Queen’s Speech of de stemming om de Hunting Ban binnenkort al zal plaatsvinden. En dan is het  afwachten hoe hoog de klassenspanningen deze keer oplopen.