<div class="wpg-element paragraph">
<p>Terug op bekend terrein schrijft de oude meester vanouds goed. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>John Le Carré (81) heeft aan zijn laatste boek <i>Een broze waarheid</i> een bijzonder ten geleide toegevoegd. In zekere zin geeft hij toe wat zijn critici zo lang hebben betoogd: dat het afscheid van de Koude Oorlog en van zijn (anti-)held George Smiley hem zwaar is gevallen. Omdat hij niet in het verleden wilde blijven hangen, koos hij voor het kapitalisme als de nieuwe te kloppen vijand. </p>
<p>Hij verdiepte zich in allerlei exotische locaties, de wapenhandel, de farmaceutische industrie, de kunst van het witwassen, de verschillende gedaanten van de islam of wat er maar nodig was voor een hedendaagse thriller. Maar hoe hij ook zijn best deed – de man kan geen echt slechte boeken schrijven – er miste toch iets. Zijn linkse agenda is nu eenmaal een tikkeltje braaf, terwijl de Koude Oorlog het ideale toneel was voor allerlei spiegelgevechten, waarbij goed en kwaad voortdurend met elkaar overhoop lagen – hij had er zelf als Brits diplomaat en spion jaren aan meegedaan. En het personage George Smiley paste hem natuurlijk als een oude, wat mottige winterjas waar je geen afstand van kunt doen: scherp, kwetsbaar, melancholisch en een idealist die dat goed wist te verbergen.</p>
<p>In zijn latere boeken, zo schrijft Le Carré nu zelf, bleef hij een stap verwijderd van het verhaal, omdat het niet over een wereld ging die hij kende. <i>Een broze waarheid</i> is zijn drieëntwintigste boek en deze keer kan hij heel tevreden zijn. Goed, het blijft wat voorspelbaar om het grote gevaar te zien in de Amerikaanse neoconservatieven, die met particuliere legers hun eigen oorlogen voeren. Maar belangrijker is dat Le Carré deze keer zo dicht bij zichzelf en zijn vertrouwde, door en door Engelse wereld is gebleven.</p>
<p>De twee hoofdpersonen zijn een jonge en een oudere versie van hemzelf en dus ook van Smiley. De diplomaat Toby Bell moet een minister dienen die samenzweert met genoemde <i>neocons</i> en Christopher Probyn heeft zijn pensioen te danken aan het feit dat hij die minister nooit lastige vragen stelde. Uiteinde­lijk komen zij samen te staan voor de grote morele vragen, waar Le Carré zo verzot op is. Het is allemaal met jeugdige vaart en humor geschreven. Lees bijvoorbeeld de dialoog tussen de minister die een ambtenaar monstert voor een klus:</p>
<p>‘Pardon?’</p>
<p>‘Contraterrorisme, man! Mee te maken gehad of niet?’ – alsof hij het tegen een idioot heeft.</p>
<p>‘Ik vrees van niet excellentie.’</p>
<p>‘Maar het gaat je wel <i>aan het hart?</i> Toch?’</p>
<p>‘Wat precies excellentie?’ – zo gedienstig als hij kan.</p>
<p>‘Het welzijn van de natie verdikkeme! De veiligheid van ons volk, waar ook ter wereld. Onze normen en waarden in tijden van tegenspoed. Oké, ons <i>erfgoed, zo je wilt</i>’ – het woord gebruikend als een snier naar zijn politieke tegenstanders. ‘Je bent niet zo’n halfzachte stiekeme linkse lapszwans met geheime gedachten over het recht van terroristen om de hele fucking wereld aan flarden te knallen?’</p>
<p>‘Nee, excellentie, ik durf wel te zeggen dat ik dat niet ben,’ mompelt hij.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p><i>John Le Carré, ‘Een broze waarheid’, vertaling Rob van Moppes, Sijthoff, 335 p., € 19,95</i></p>
</p></div>
<figure id="post-38483 media-38483" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2013/05/44075_fullimage_carre13.jpg" alt="" border=" /></figure>
<div class="wpg-element title-and-author">
<h3>Een broze waarheid</h3>
<p>John Le Carré </p>
</p></div>
<div class="webshop-bestel-button-article"><a href="https://www.vn.nl.kpnis.nl/Boeken/Webshop-Detail-Page.htm?ean=9789021808703" class="" title="Bestel Boek">Bestel Boek</a></div>


Pieter Groet

Gerelateerd