Film

Het interview met regisseur Saverio Costanzo (1975), op het filmfestival van Venetië, is verhelderend. Want waarom is zijn film La solitudine dei numeri primi, naar de wereldwijde bestseller van Paolo Giordano (1982), zo oppervlakkig en rommelig geworden? Dat blijkt voor een belangrijk deel het gevolg van bewuste keuzes.

Een boekverfilming, hoewel veelvoorkomend, is een vak apart. De eerste grote denkfout van Costanzo is dat hij, zegt hij, ervan uitgaat dat het bioscooppubliek het boek al kent. ‘Zelf ga ik zelden naar een verfilming als ik het verhaal al ken. Dat wordt mij te voyeuristisch. Is het boek beter? Is de film beter? Daarom hebben wij de vorm van het verhaal veranderd. In het boek is het verhaal chronologisch, wij springen door de tijd. Zodat het publiek niet kan denken: nu gebeurt dit, nu gebeurt dat. De kijker verliest zijn oriëntatie.’

Dat klopt. En de film zijn samenhang. Costanzo maakte een ‘remix’ van het boek, louter op gevoel, niet op narratieve gronden....