soms als ik niet kan slapen denk ik aan de bell curve: de normaalverdeling, de klokvormige grafiek, waaronder zich het hele leven afspeelt. Niet dat ik bijzondere gevoelens koester voor grafieken in het algemeen, maar de bell curve, ook wel de kromme van Gauss genoemd, heeft een esthetiek die me raakt.

Hij is elegant. Het is geen rechte lijn, maar een vloeiende golf, eerst geleidelijk naar boven, dan steiler tot er een mysterieuze, stompe top wordt bereikt, waarna de lijn weer naar beneden loopt. Er zit niets wat prikt of schuurt aan deze kromme. Hij heeft de schoonheid van een beeld van Brancusi of van sommige Jugendstil-vormen. Iets wat er zo mooi uitziet, moet wel waar zijn.
De waarheid van de bell curve is zo mogelijk nog verpletterender dan de schoonheid ervan. Alles wat je zoal kunt meten, valt eronder en het meeste daarvan zit noodzakelijkerwijs in het midden van de koepel. Als de gemiddelde lengte van een mens 1,75 m. is (de top van de grafiek) bevindt het merendeel van...