de vrije artsenkeuze staat onder toenemende druk van de verzekeraars. Met bepaalde ziekenhuizen worden contracten gesloten, met andere niet. Patiënten die een ingewikkelde hartoperatie moeten ondergaan, worden gedwongen zich bij behandelaar X te vervoegen, terwijl ze zich wellicht liever aan Y hadden overgegeven. Verzekeraars kunnen die macht uitoefenen omdat ze de geldkraan beheren. Het draait hierbij om de vraag hoe je zo veel mogelijk rendement behaalt met zo min mogelijk input. Het gevolg is specialisatie. Voor een gebroken been kun je overal terecht, maar een patiënt met darmkanker zal al snel verwezen worden naar een ziekenhuis met een goede reputatie op het gebied van darmkanker. Met een beetje pech ligt dat 150 kilometer verderop.

Je kunt je afvragen of dat kwaad kan. Tenslotte hebben patiënten zelf geen flauw idee welk ziekenhuis ergens hoog of laag in scoort, laat staan dat ze een geïnformeerde keus kunnen maken tussen artsen – ze zijn gewoon gebaat bij...