Beatrijs Ritsema schrijft over moderne mores.

Zoals velen die het staartje van de jaren zestig bewust meemaakten, heb ik een tijdje met het marxisme geflirt. In mijn geval kwam dat neer op het volgen van een ‘scholing’ met wekelijkse bijeenkomsten op de zondagavond, waarop we ons doordeweeks dienden voor te bereiden door dikke boeken van Marx, Engels en Lenin te lezen. Daarnaast herinner ik me nog een christelijk geïnspireerd marxismeclubje, waar geen huiswerk aan te pas kwam. Hier werd vrijblijvend gediscussieerd over de spijtige staat van de wereld en hoe je die zou kunnen verbeteren. Deze activiteiten gaven mij een goed gevoel van maatschappelijk geëngageerd bezig zijn zonder dat ik daadwerkelijk iets met de verworpenen der aarde zelf te maken hoefde te hebben.

Toen de scholingscursus op z’n eind liep en deelnemers voor de vraag werden gesteld hoe ze de sprong van theorie naar praktijk dachten te kunnen maken (je aanmelden als actievoerder bij de havenstaking was...