Pop

Het was op Tweede Kerstdag, toen ik allang had besloten deze rubriek te vullen met I Want My Crown, de nieuwe verzamelbox van Kevin Coyne, dat het mailtje mij bereikte. Vic dead and gone luidde het onderwerp. Het ging over Vic Chesnutt (45), zelfmoord werd niet uitgesloten. Ergens in Twitterland vond ik de opmerking van een collega: ‘In 1998 interviewde ik Chesnutt. Vergeleek hem toen met Kevin Coyne, die hij bleek te kennen. (Maar verder kende in USA niemand Coyne!)’ Zelf had ik de link tussen die twee nooit gemaakt, maar – inderdaad – ze delen iets wezenlijks, de combinatie van puur en intellectualistisch. Een zeldzaamheid die in beide gevallen bovendien bijzonder persoonlijke, maar toch volslagen onsentimentele muziek heeft opgeleverd.

De constatering komt rijkelijk laat, nu ze alle twee zijn overleden. Ik zie Vic Chesnutt nog zo voor me, de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij had het kwetsbare, kleine hoofd van een jong van een roofvogel, maar uit zijn ogen, die ondeugd...