Beatrijs Ritsema schrijft over moderne mores. Deze week: Franzen is, net als Dickens, een morele auteur die gefascineerd is door het Goede en het Kwade en de raakvlakken tussen die twee.

Het nieuwe boek van Jonathan Franzen, Purity, werd in de week van publicatie begeleid door juichende recensies, zowel in Amerika als in Nederland, waar de vertaling gelijktijdig verscheen. Al vrij snel daarna kwamen de relativeringen van mensen die het toch allemaal niet zo geweldig vonden. Peter Buwalda schreef een mopperig stukje in de Volkskrant en Sylvia Witteman had zich ook verveeld. Dat effect zie je vaker bij boeken waar met hooggespannen verwachtingen naar wordt uitgezien: de professionele critici liggen reflexmatig in katzwijm en de kritiek komt van de lezers.

Dat Franzen als een typische Amerikaanse white male middle class liberal wordt gezien, kan me niet schelen want ik ben zelf ook middle class.

Zelf heb ik me zeker verheugd op Purity, omdat ik Franzens eerdere romans met veel...