08-02-2008
Door Sarah Meuleman

De camera glijdt door een flitsend verlicht televisiedecor. Onder luid applaus komt een wat mollige, bebrilde jongen op. Hij wandelt langs een nepfontein, langs provisorisch gebouwde Arabische bogen en neemt plaats midden in de set. Een vijfkoppige jury zet zich schrap om genadeloos kritiek te spuien. Ze zoeken een nieuw idool. Maar vanavond geen stemcapriolen, populaire deuntjes of slick gechoreografeerde danspasjes. Vanavond: poëzie.

Zittend op een bankje dreunt de jonge dichter opzwepende zinnen de zaal en de wereld in. Begeesterd beschrijft hij Jeruzalem, de stad die hij als Palestijn nooit langer dan een dag kan bezoeken. Het publiek is laaiend enthousiast: een zwart-witgeruite sjaal wordt omhoog gehouden, de Palestijnse vlag wappert. Onder het scherm verschijnt zijn naam: ‘Stem Tamim al-Barghouti, bel…’ De blitse televisiecontext vervreemdt en verbleekt bij de woorden van de declamerende dichter.

Prince of Poets heette de tv-show die de...