Miljoenen Russen snakken naar zorg, onderwijs en een stabiel leven, maar verzetten zich nauwelijks tegen de autoritaire wind uit het Kremlin. Al krijgt Pieter Waterdrinker een sprankje hoop na de ontmoeting met een nazaat van de Russische staatsman Pjotr Stolypin.

Na bijna een kwarteeuw Rusland loop ik niet alleen steeds vaker op tegen mijn eigen verleden hier, maar ook tegen dat van het land. Zowel het communistische als het tsaristische. Sommige ontmoetingen zijn zacht, andere hard. De meeste zitten er zo’n beetje tussenin. Ze spelen zich af in het brede gebied tussen poetas (zoals hoeren hier ook soms worden genoemd) en Poetin.

Ik herinner me nog de intense vreugde waarmee ik op een winteravond in de hal van het Leningrad Station in Moskou letterlijk opliep tegen Dmitri Nabokov, in de woorden van diens beroemde en illustere vader Vladimir ‘mijn congenitale vertaler’. Plots stond ik oog in oog met de enige nazaat van de schrijver die ervoor zorgde dat ik op een dag Russisch...