Essay / ‘Lolita’

Het is de combinatie van een plastic kinderzonnebrilletje, een onschuldig zomerjurkje en roodgestifte lippen. Plus de snelle afwisseling van argeloos jongemeisjesgedrag met geraffineerde verleidingsposes. Het ene moment wiebelt actrice Els Dottermans dromerig over een denkbeeldige evenwichtsbalk, het volgende moment poseert ze als een filmdiva, met haar zonnebrilgezicht in een lichtspot. Geen twijfel mogelijk: dit is Lolita. Ruim vijftig jaar na haar literaire ‘geboorte’ in de roman met haar naam is Lolita een icoon geworden dat met enkele juist gekozen attributen en bewegingen zó in een theatervoorstelling kan worden opgeroepen. Je hoeft de roman van Vladimir Nabo­kov niet gelezen te hebben om haar te herkennen. Lolita de kleine verleidster. Lolita de seksbom in het jongemeisjeslijfje. Het quasi-onschuldige wichtje dat precies weet hoe ze iedereen om haar vinger windt. Die de fijne kneepjes van het flirtspel beheerst voor ze goed en wel borsten heeft....