<div class="wpg-element paragraph">
14-06-2008 Piet Grijs
Godsdienst is een grappige gekte. Als ik God was, zou ik zeggen: Hou op! Maar er is niet één God. Het zijn er wel zeventien. In Nederland hebben wij het grote geluk dat er maar twee vervelende Goden zijn. In landen waar er maar één God is, daar moet je wel in die ene God geloven, anders word je opgehangen, verbrand of gestenigd.
In Nederland zijn er maar twee Goden, en die bedienen ieder op zijn hoogst een miljoen mensen. Je hebt de mohammedanen en je hebt de orthodox-christenen. Allebei godsdiensten die de vrouwen tot gekke kleren en gekke gewoontes verplichten en die alleen mannen op de preekstoelen toelaten. Zolang het twee minderheden zijn die mij met rust laten, zijn die godsdiensten even ongevaarlijk als de voetbalgekte en de BN-gekte.
De mohammedanen zijn zo verstandig om geen politieke partij te vormen. Die zou immers nooit aan de macht komen en dan zouden de mohammedanen dus nooit iets in te brengen krijgen. De orthodox-christenen zitten verdomme in de Nederlandse regering. Wel als kleinste partij, maar met veel macht, want de socialisten en christen-democraten weten dat ze nieuwe verkiezingen gaan verliezen aan Marijnissen, Verdonk en Wilders.
De ChristenUnie mag van mij denken dat iemand met een dodelijke ziekte die ziekte van God gekregen heeft en dat zij dus niet naar een dokter mag gaan die de ziekte misschien kan voorkomen. Gods wil is wet, althans voor wie op de ChristenUnie stemt. Wie mohammedaanse ouders heeft moet een hoofddoekje om, wie ChristenUnie-ouders heeft mag niet naar de dokter. Toevallig gaat het steeds over de vrouwen en dochters en moeders van de christenen en mohammedanen. Wij kunnen om ze lachen of medelijden met ze hebben, maar wij vertrouwen dat hun partijen nooit de meerderheid zullen halen en we zien met plezier hoe de mohammedaanse meisjes hun nonnensluiers vooral dragen om de christenen te pesten.
Bij de kabinetsformatie heeft de ChristenUnie allerlei bespottelijke voordeeltjes weten af te persen: gemeenteambtenaren mogen als zij tegen homoseksualiteit zijn, weigeren om de wet uit te voeren en twee vrouwen of twee mannen in de echt te verbinden. De christen-minister van Oorlog is blij dat hij Nederlandse soldaten in Afghanistan mag laten doodschieten. Onaangename zaken, maar je kunt altijd een ongelovige gemeenteambtenaar vinden en zelfs als je vader toevallig generaal is kan niemand je dwingen om naar Afghanistan te gaan.
Deze week blijkt dat een ChristenUnionist wanneer zijn vrouw een dochter dreigt te krijgen met grote kans op een dodelijke ziekte, dat als een wens van God beschouwt en niet wil dat die vrouw een ander eitje verkiest ter wereld te brengen. Gek dat zo&#8217;n ChristenUnionist zélf wel met elke ziekte naar zijn dokter mag, maar zijn vrouw niet.
Wat blijkt deze week? Dat deze Christenen niet alleen bereid zijn om hun eigen vrouwen en dochters op te offeren aan wat zij als de wil van God zien (God vond vreselijke ziektes uit en dat mogen wij niet tegenwerken), maar dat zij bovendien alle Nederlanders willen dwingen om zich aan dezelfde krankzinnige redenering (&#8216;Werk God niet tegen, want hij wil nu eenmaal vrouwen en dochters erge ziektes geven&#8217;) te onderwerpen.
Dat de Partij van de Arbeid over deze kwestie bereid is te zoeken naar een compromis (dat bestaat niet: je gaat vroeg en ellendig dood, of niet), dat kon je verwachten. Maar dat de Partij van de Dieren ineens het ultrachristelijke standpunt blijkt te omarmen, dat zou ik als koe of varken niet slikken. Ik lachte Maarten &#8216;t Hart uit toen hij de Dierenpartij verliet omdat de lijsttrekster ultrachristelijk was. Maar hij had groot gelijk en ik ben blij dat ik niet als vegetariër op haar stemde.
</div>