We hadden het opzij gezet. Geparkeerd. Het een plekje proberen te geven. Wie zat er te wachten op stukjesschrijvers die hun emoties de vrije loop lieten? Tot tien tellen, er nog een nachtje over slapen, beheerst blijven. Want schreeuwers zijn er al genoeg. Een goed humeur, daarmee neem je de mensen voor je in. Zie het succes van onze premier, die trouwens de oorzaak was van ons vertroebelde gemoed.
We hadden erop gerekend dat anderen de hete kolen wel uit het vuur zouden halen. Dat de kranten extra grote corpsen uit de kast zouden trekken. Dat het volk overal spandoeken met ‘Toedeledokie, me hol!’ aan de gevels zou hangen. Dat #dikkeikinjebroekje dagenlang trending zou zijn. Want je kunt het ook te gek maken. Als de voorzitter van de bond van frikadellenbakkers al te opzichtig met de Schijf van Vijf gaat lopen wapperen, komt het hoongelach vanzelf. Als de Bandidos een stille tocht organiseren tegen de verruwing van de samenleving, zal niemand zeggen: oh, dan moeten we...
