Wat is dat toch met Nederland?
Afgelopen week hingen de thermometers buiten aan de gevel te smelten, geen mus die nog de moeite nam om helemaal boven op een dak te gaan zitten, wetende dat hij er toch ieder moment weer vanaf kon vallen, en huisartsen van Adorp tot Zijtaart waarschuwden dat we ons maar beter zo rustig mogelijk konden houden. Desondanks heerste er een ronduit opgewonden stemming onder de bevolking.
En dan hebben we het even niet over de staat waarin het mannelijk deel der natie verkeerde, als gevolg van het wonderlijke, jaarlijks terugkerende verschijnsel dat zodra het kwik boven de achttien graden uitstijgt ergens op een verborgen plek in Nederland een rotswand openscheurt, van waaruit hordes en hordes beeldschone jonge vrouwen tevoorschijn komen, om voor enige tijd over de grote steden uit te waaieren en zich nog voor het vallen van de eerste bladeren weer schielijk te verschuilen.
Nee, we hebben het hier over de boze, verontwaardigde variant van opwinding. Je kunt het zo gek niet bedenken, of we maakten ons er druk over, verzengende hitte of niet. Over een kickbokser die privé ook losse handjes blijkt te hebben (nee maar!), over een fotograaf/homo­activist die een verslaggever van PowNews in zijn gezicht spuugt (gaap!), en over de vraag of Jan Leyers nu wel of niet de slechtste Zomergasten-presentator aller tijden is, en of Jolande Withuis niet gewoon migraine had voorgewend om van hem af te zijn. Ondertussen was De Telegraaf uiteraard niet te beroerd de opwinding nog wat aan te wakkeren met horrorverhalen over blauwalgen, naaktslakken, kakkerlakken, PvdA&#8217;ers en ander ongedierte dat deze zomer ons land overspoelt.
En was het trouwens niet be-la-che-lijk dat in het Nederland van 2012 nog altijd papieren telefoonboeken huis aan huis worden bezorgd? Absoluut, vond de vierentwintigjarige &#8216;nieuwe media-nerd&#8217; Alexander Klöpping, en hij nam zelfs de moeite om de website Sterftelefoon­boek­sterf.nl in het leven te roepen. Nu zou je kunnen zeggen: &#8216;Joh, Alexander, moet jij niet gewoon lekker naar Salou, achter de meisjes aan?&#8217;, maar dat deed niemand. De media verdrongen zich om hem een podium te geven, en een Kamermeer­derheid riep op tot wijziging van de telecomwet.
Andere uitingen van op­winding leken meer op hun plaats. Zo sprak minister Rosenthal zich stevig uit tegen de twee jaar celstraf die het Russische punkbandje Pussy Riot kreeg opgelegd. Jammer dat Rosenthal daarbij zorgvuldig vermeed de naam van het bandje te noemen &#8211; Pussy Riot, dat hadden we graag eens uit zijn mond gehoord. Jammer ook dat dit de eerste keer was dat de minister zich zo over de Russische rechtsgang uitliet &#8211; alsof er tijdens zijn bewindsperiode niet eerder op­­­ponenten van Poetin zonder eerlijk proces in een strafkamp zijn gestopt.
Groot was ook de opwinding nadat Emile Roemer had verklaard er niet over te piekeren een Brusselse boete te betalen, mocht het Nederlandse begrotingstekort onder zijn leiding oplopen tot vier procent. Maar het halve land staarde zich zo blind op de inhoud van die boodschap, dat niemand zich leek te realiseren hoe veelzeggend Roemers precieze woordkeus eigenlijk was. &#8216;Over my dead body&#8217;, zei hij, waar de ras-Brabander ook had kunnen kiezen voor een authentieker: &#8216;Godnondeju, dach &#8216;t effe niet hè!&#8217; Toeval? Nee, een beetje SP-watcher weet dat bij die partij nooit iets aan het toeval wordt overgelaten. De socialisten bereiden zich al jaren voor op regeringsdeelname. Naar verluidt oefent de partij zelfs iedere vrijdagmiddag de presentatie van het nieuwe kabinet op de trappen van het raadhuis in Boxmeer.
De woordkeus van Roemer moet dan ook worden uitgelegd als een signaal: hier staat de man die binnenkort zaken moet doen met Barack Obama en David Cameron. Kijk, als dat beeld werkelijkheid wordt, dán is er pas rede tot opwinding.

Robert van de Griend

Gerelateerd