Drie keer knipperde ik vorige week met mijn ogen. Ik weet dat Nederland een halve eeuw geleden in de heren Luns en Beyen twee ministers van Buitenlandse Zaken had ‘omdat we als klein landje nu eenmaal zoveel buitenland hebben’. Die redenering was opmerkelijk, maar nog te volgen. Maar twee verschillende buitenlandse beleiden naast elkaar, dan zouden we snel niet serieus meer worden genomen. Je kunt niet voor én tegen sancties tegen Rusland zijn, je kunt niet voor én tegen een gemeenschappelijk Europees energiebeleid zijn, en je kunt niet voor én tegen onze grondwet zijn die ons opdraagt de internationale rechtsorde te bevorderen.
Nu erken ik dat buitenlandse politiek diepe en geheime lagen en paradoxen kent en dat een beetje tweeslachtigheid soms zelfs functioneel kan zijn, maar….
Eerst is daar de kwestie van een...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.