Joe Biden stelt zich mogelijk kandidaat als president van de Verenigde Staten. Zijn tranen worden iets anders beoordeeld dan die van zijn tegenstreefster.

Diep geroerd zou Joe Biden zijn geweest. En geef de vicepresident van de Verenigde Staten eens ongelijk. Op zijn eigen sterfbed vroeg zijn zoon Beau hem zich kandidaat te stellen voor het presidentschap. Laat het Witte Huis niet weer in handen vallen van de Clintons, drukte Beau hem op het hart. Vader: het is wie je bent, zei hij, vlak voor hij op 46-jarige leeftijd het leven liet.

Zeg dan nog maar eens nee. Volgens New York Times columniste Maureen Dowd overweegt Biden dan ook serieus zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van volgend jaar. Het verhaal wordt in de Amerikaanse media nu verslonden. Sowieso was er de afgelopen maanden al volop aandacht voor hoe ontroerend manmoedig Joe Biden zich door deze ‘long trail of tears’ en ‘deeply trying and traumatic period’ heenslaat.

Dat is inderdaad ontroerend. Maar het persoonlijke in de politiek, daar moet je ook mee oppassen. Iets meer dan zeven jaar geleden was de reactie immers anders. Het incident werd wereldwijd breed uitgemeten. Tijdens een verkiezingsbijeenkomst brak Hillary Clintons stem en werden haar ogen vochtig.

Zagen we daar nou een traan? Het gaf dagenlang reden tot speculatie. Wat zou dit betekenen? ‘Close to a breakdown,’ constateerde de pers. Ze heeft haar emoties duidelijk niet in de hand. Voor democraat John Edwards was het duidelijk. ‘I think what we need in a commander-in-chief is strength and resolve, and being president of the United States is tough business,’ verklaarde hij vrijwel meteen. Logisch. Je wilt niet iemand die zit te grienen boven de spreekwoordelijke red button.

Of was de traan juist positief? De kille, bitse Hillary had misschien toch gevoelens? Tijdens de rest van de campagne was er overigens van emoties bij Clinton niet veel sprake meer. Of nou ja, volgens velen was het nu juist boosheid die haar dreef. Why is she so angry, vroeg men zich af. Nogal een verschil met het positieve levensverhaal van Barack Obama. Gelukkig heeft Clinton zich inmiddels van van ijskoningin tot lieve oma getransformeerd, toch?

Wacht. Zou het misschien kunnen dat de tranen van Biden iets anders betekenen dan die van Clinton? Dat, heel misschien, mannen anders beoordeeld worden dan vrouwen? Misschien moeten we voor een antwoord het beste even kijken naar een vrij legendarisch aflevering van The Daily Show van vorig jaar:

Het is afwachten of Biden gehoor geeft aan zijn zoons smeekbede. En hoe vaak hij dan mag vertellen hoe hij deze moeilijke periode te boven is gekomen. Hoeveel emotie in de politiek, het blijft een gevoelig puntje. Maar voor Clinton is het toch nog net iets gevoeliger.