Ik kan maar een paar redenen bedenken waarom Nederlanders jaloers zouden moeten zijn op Surinamers, en ongetwijfeld de belangrijkste is dat Surinamers al vanaf 1973 konden genieten van Noraly Beyer als journaallezer.

Mijn man bijvoorbeeld heeft zijn leven lang Noraly als de verpersoonlijking van het nieuws mogen zien. Tot aan de Decembermoorden in 1982 werkte ze voor de Surinaamse televisie, en toen mijn man later naar Nederland verhuisde, was Beyer al weer het gezicht van de NOS. Ik benijd hem die tien extra jaren.

Beyer heeft een mooie donkere stem, met een klein beetje gruis erin: ze klinkt neutraal, maar nooit onpersoonlijk. Zelf heb ik het idee dat ik haar al vanaf de middelbare school het nieuws hoorde lezen, maar dat is allemaal wishful thinking. Pas in 1985 kwam Beyer bij het Journaal in beeld. Ik was toen al bijna student-af. Zo gaat dat met goede dingen: je denkt dat ze er altijd zijn geweest.

Beyer las haar laatste nieuws op dinsdag 30 december. Ik vond het wel...