Het onderwerp sleept zich nu al weken voort, maanden, en elke keer denk ik: moet ik er nu over schrijven? Om even later opgelucht tot de conclusie te komen: toch maar niet.

Er is al zoveel over gezegd, en zeker in Nederland, waar grote eenstemmigheid bestaat over de verfoeilijkheid van de feiten, lonkt het verlangen niet me bij dit steeds maar uitdijende koor van foeiroepers te voegen.

Er staan een paar dingen buiten kijf: (seksueel) misbruik van kinderen is nooit goed te praten, dus ook niet als het door rooms-katholieke geestelijken gebeurt. De aangewezen personen om zich over dergelijke zaken te buigen, zijn de zedenrecherche en de rechter, en de eigen richting die de rooms-katholieke kerk heeft toegepast, door verzwijging, doofpotten, milde reprimandes in eigen huis, zijn een aanfluiting voor elke rechtsstaat. Het zijn, preciezer gezegd, maffiapraktijken.

Verder is het gênant te horen hoe eerst de homoseksuelen, dan de Joden en nu dus de vrijmetselaars de schuld krijgen...