Alleen door de vader-zoon-scènes te behouden en de rest weg te sodemieteren, kan Abdelkader Benali’s roman De stem van mijn moeder voor de vergetelheid worden behoed. Uiteraard moet hij dan nog wel ontdaan worden van stilistische ongerechtigheden.

Begin dit jaar verscheen een interessante academische studie van Liesbeth Minnaard, New Germans, New Dutch. Literary Interventions, waarin ze onderzoekt hoe de migrantenliteratuur zich verhoudt tot de nationale identiteit. Een van de auteurs wiens opkomst en werk ze analyseert is Abdelkader Benali (Ighazzazen, 1975).

Minnaard stelt dat de Nederlandse media Benali met zijn debuutroman Bruiloft aan zee (1996) binnenhaalden als ‘de perfecte migrant’: ‘Benali belichaamde het positieve Nederlands-Marokkaanse rolmodel dat de Nederlandse samenleving nodig had om haar voor zich sprekende en zorgeloze multiculturalisme te onderstrepen.’ En: ‘Vaak is beweerd dat Benali’s Marokkaanse afkomst een beslissende factor vormde bij de Libris...