Veel gemis, seks en geweld in ‘De spelers’ van Manon Uphoff. En een verfrissend geluid tegen oer-Hollands moralisme.

Lang vervlogen tijden: de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië woedde en Nederlandse schrijvers vonden dat zoiets niet mocht – nie wieder. Dat schrijversprotest – schrijvers moesten ‘hun verantwoordelijkheid nemen’ – werd geëntameerd door Ronald Giphart. Uiteraard kreeg hij op zijn lazer voor zo’n onhandige collectieve oproep. Immers: een schrijver dient geen ander belang dan dat van zijn schrijverschap. Daarbij: wat heeft het voor zin om in Nederland gratuit heisa te maken over atrociteiten in het buitenland?

Maar voor Giphart en de zijnen – Manon Uphoff flankeerde hem trouw – was het menens. Ze gingen door. Niet alleen door een ‘Open Brief’ voor te dragen tijdens de Nationale Srebrenica-herdenking, maar ook door de getroffen streek zelf te bezoeken en – daar wordt het interessant – die ervaring op papier te zetten. In Gipharts publieke dagboek Het...