E-loze roman

Lange tijd kon ik niet geloven dat er werkelijk een roman zou bestaan waarin de letter e niet één keer voorkwam. Er is een punt waar bewondering omslaat in huiver. Van de schrijver, Georges Perec, had ik toen nog niets gelezen. Ik voelde mij als een kleine jongen die net de regels van het schaakspel onder de knie heeft en dan ontdekt dat een grootmeester een toernooi heeft gewonnen zonder één maal zijn koningin te verplaatsen. De naam Perec begon mij aan te trekken en stootte me af tegelijkertijd.

Dat werd nog erger toen ik een foto van Perec te zien kreeg: uiterlijk leek hij een voorzaat van de Nederlandse schrijver Frans Thomése, voor wie ik toen ook al zo’n bewondering koesterde. De man op de foto had nóg woester haar langs de slapen, op een verder even kaal hoofd. In zijn ogen stonden genialiteit en waanzin nog dichter bij elkaar. Een kat, symbool van mysterie – die op foto’s van Thomése meestal soezend op diens schoot lag – stond bij Perec op zijn schouder,...