Alles in het Duits klinkt meteen zo hooggestemd. Neem nou zo’n woord als ‘sympathisantenumfeld’ – we kennen het nog uit de tijd van de RAF, die haar terreurdaden met een revolutionair sausje op smaak probeerde te brengen en erin slaagde sympathie te wekken onder schuldbewuste linkse mensen. Zelf zouden die niet meteen met een machinegeweer de straat op gaan, maar ze herkenden toch wel de nobele bedoelingen die de RAF-leden ertoe dwongen zich langs deze weinig sympathieke weg te manifesteren. Die ideologische steunbetuiging, het voordeel van de twijfel, daar kon de RAF lange tijd op drijven.
We zien het nu weer in Griekenland met Syriza. Openlijke sympathie voor Poetin. Als er nu één iemand is in Europa die je in ouderwets-linkse termen een ‘imperialist’ moet noemen, dan toch de Russische president – maar de flirt van die...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.