21-12-2007

Vandaag lopend in de wijk Dar el Fatwa in centraal Beiroet. De woonhuizen staan dicht op elkaar, de straten zien weinig licht. Mannen roken sigaretten in een portiek, ze knikken als ik voorbijloop. Ik knik terug, gehaast alsof ik ergens naartoe moet. Ik ben bewust hoe eenzijdig mijn ontmoeting met Beiroet vandaag is. Ik zie de stad van buiten, maar wat er in de hoofden achter de gesloten luiken en gordijnen gebeurt, zie ik niet.

Hoe goed kan je een stad leren kennen die geen interesse heeft in jou. Is er nog wel sprake van een ontmoeting en doe ik als bezoeker wel genoeg mijn best om de stad te leren kennen? Ik knik, glimlach, maar blijf vooral doorlopen alsof ik bang ben ergens onderdeel van te worden als ik stil zou blijven staan.

Ik ben moe. De wandelingen die ik de afgelopen dagen heb gemaakt, spelen zich niet af in Beiroet maar in de verdovende roes van onzichtbaarheid.