President Gbagbo, president Saleh, koning Hamad, we laten ze gewoon hun gang gaan in Ivoorkust, Jemen en Bahrein.

Nu de internationale gemeenschap dan wél een fatsoenlijk interventiemandaat van de Veiligheidsraad heeft, is het wéér niet goed. De militaire interventie in Libië blijft onder vuur liggen: arbitrair, ongewis, disproportioneel, dubbele agenda, partij kiezen in burgeroorlog, enzovoort.

Maar de voorstanders van de Responsibility to Protect-doctrine staan te juichen. Een heerser die zijn eigen volk niet beschermt, verspeelt de soevereine macht aan de internationale gemeenschap. Die mag in dat geval de plicht tot bescherming van de burgers overnemen. Zo werd het plechtig besloten door een bijzondere VN-vergadering van wereldleiders in New York in september 2005.

Daar had zich een stille revolutie voltrokken. De R2P was een slimme, maar beschaafde manier om het hinderlijke niet-inmengingsbeginsel in de internationale politiek te omzeilen. Een creatieve redenering die...