Het begint erop te lijken dat de redelijkheid nu in de beklaagdenbank staat.

Het midden. Wat had ik daar een hekel aan als tiener, als twintiger – het woord ’twen’ krijg ik niet uit mijn pen. Het midden, dat was middelmaat, grijs, saai, voorspelbaar, alles wat je vooraf al kon voorspellen en wat zich dan ook nog eens herhaalde in de werkelijkheid.

Als politiek bevlogen tiener volgde ik verkiezingsavonden, toen nog bij ouders thuis en hoewel moeder links en vader midden of rechts stemde, zonder enig fundamentalisme overigens, was ik degene die zonder stembiljet hyperventilerend voor de tv zat. Op de een of andere manier is dit in mijn herinnering achtergebleven: altijd won het midden, het niet-uitgesprokene, die vervelende christendemocratische partijen, waarvan ikzelf vond dat het een aflopende zaak moest zijn. Nu ik even terugkijk valt het wel mee: in 1977 was de PvdA nog de grootste partij, in 1981 werd het CDA dat, en zat de CPN nog met drie zetels in de Kamer.

Zelfs het...