ik heb niet zoveel vrienden die ‘in de politiek zitten’ – niet voor zomaar erbij, maar beroepshalve, fulltime – en op die enkeling ben ik dan ook trots. Pieter Hilhorst is wethouder van Amsterdam en ook lijsttrekker voor de PvdA in die stad. En al lange tijd een vriend van mij. Toen wij elkaar zeventien jaar geleden leerden kennen, waren wij allebei freischwebend: een column hier, een panel daar, radio, tv, boeken en verder leverden we alles wat je verwacht te vinden in de Winkel van Sinkel die ‘betekenisgeving’ heet. Ik zag al snel dat Hilhorst goed kon organiseren en dat hij daar ook lol in had; dat hij een verhaal kon vertellen en een publiek aan zich wist te binden; dat hij, veel meer dan ik, geneigd was zich eens helemaal te storten op vraagstukken van bijvoorbeeld arbeidsrechtelijke aard. Ik vond dat bewonderenswaardig, zonder dat ik nou dacht: moet ik ook eens doen. Je gunt de ander des te gemakkelijker z’n expertise als je die niet per se benijdt.

Nu ik dat zo...