De wisseling van de wacht in het Vaticaan lijkt voor de gemiddelde tv-kijker op het komen en gaan van Sinterklaas. Zwitserse gardisten die een houten deur sluiten, de heilige vader die wuivend een ererondje maakt en zijn gelovige fans een goedenacht toewenst, livereportages van zijn hemelvaart per pauselijke helikopter.
Er werd nog net niet met pepernoten gestrooid.
Maar de heilige vader was ook politicus. Het Vaticaan is een geestelijke supermacht die een archaïsme en interessante vorm van nieuwlichterij tegelijk is. Ooit kreeg de paus met de Westfaalse Vrede in 1648 een gebiedsverbod tot de internationale politiek opgelegd. Politiek was alleen voor staten, niet voor Heilige Stoelen. Tegenwoordig is het weer bon ton om de mondiale politiek als een polycentrisch systeem te beschouwen, waarin non state actors weer mogen meedoen, want de natiestaat kan het allemaal niet meer alleen aan. Als...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.