Mijn werkdag begint met dagdromen. Ik start de computer, open de mailbox en daar verschijnt-ie al: mijn trouwe Funda. Elke ochtend verstrekt de huizensite een verse voorraad koopwoningen, geselecteerd op de criteria ‘woonoppervlak min. 100 m2, tuin, in een straal van 20 km rondom Amsterdam’. Mijn ogen scannen het aanbod: zit er een kindvriendelijke buurt tussen, is het huis nabij scholen en sportvelden?

Stel je voor, mijmer ik: niet meer met onze kinderen drie trappen op voordat we thuis zijn. Niet meer elke middag halen of brengen, want hun vriendjes wonen gewoon in de straat. Geen hysterisch ‘Kijk uit! Pas op! Blijf staan!’ in het dolzinnige stadsverkeer. En – ik zucht verzaligd – voor een uurtje sport niet meer de hele stad doorkruisen. Niet meer uitglijden over condooms als ze indiaantje spelen in de bosjes van het wereldberoemde stadspark. Geen dronkenlappen meer aantreffen op het bankje voor ons huis of getuige zijn van een door de politie op de grond gesmeten boef.

Laatst...