Pop

‘Excuse me, I’m lost,’ hoor je een ongekend droevige stem zeggen halverwege ‘Rival Dealer’, de net voor het einde van het jaar verschenen single (van bijna dertig minuten, dat wel) van de mysterieuze Britse producer Burial. Met kraak, ruis, flarden vervormde zang, machinale ritmes en brede streken van synthesizers zet hij een zeldzaam grootstedelijk decor neer. Waarin het vrijwel altijd regent, waardoor het asfalt nog zwarter lijkt. En waarin je gemakkelijk kunt verdwalen. Maar zijn boodschap blijkt niet zonder hoop. Bijvoor­beeld omdat wij in onze gevoelens van wanhoop en verlatenheid niet alleen staan, zoals een andere fluisterstem ons op het hart drukt. ‘Rival Dealer’ gaat ook over identiteit. Sterkst tot uitdrukking komt dat in de epiloog van ‘Come Down to Us’, die bestaat uit een speech van filmmaker Lana (voorheen Larry) Wachowski. Burial blijft zich ontwikkelen; ‘Rival Dealer’ bevat de meest emotionele muziek die hij heeft gemaakt. Tegelijk is zijn...