Film
De poster van The Ides of March zegt het al. Er staat één gezicht op, opgebouwd uit twee delen. Het rechterdeel is van George Clooney, algemeen beschouwd als de meest elegante mannelijke filmster van zijn generatie. Clooney is een mooie man. Pitt, Depp, Cruise, DiCaprio &#8211; dat blijven jongetjes, Penn, Oldman, Damon, Spacey &#8211; niet knap genoeg.
Het linkerdeel van het gezicht op de poster (een van de posters; het zou kunnen dat in Nederland een andere komt te hangen) is van Ryan Gosling. Dat is een naam die nog niet iedereen kent, maar dat kan snel veranderen. Gosling timmert hard aan de weg, met in 2006 een Oscar-nominatie voor Half Nelson en sindsdien opvallende rollen in Lars and the Real Girl, Blue Valentine, Crazy Stupid Love en het binnenkort te verschijnen Drive.
Clooney, die ook de regisseur is van The Ides of March, geeft Gosling een fraai podium. Niet alleen met de hoofdrol, maar ook met deze poster. Want daarop lijkt Clooney, geboren in 1961 en dus als sekssymbool een dagje ouder aan het worden, het stokje door te geven. Kijk hoe mooi de gezichten in elkaar overgaan. Hield u van het ene gezicht? Dan houdt u ook van het andere.
Welke andere acteur had daar kunnen staan? Michael Fassbender misschien. Ook een rijzende ster, met dit jaar indrukwekkende hoofdrollen in Jane Eyre, A Dangerous Method en Shame. Maar Fassbender is te dreigend, te weinig verleidelijk. Net als Colin Farrell en Christian Bale. James Franco, Joseph Gordon-Levitt, Jesse Eisenberg? Jongetjes.
Ryan Gosling hangt ertussenin. Net als Clooney is hij jongensachtig en macho tegelijk en net als Clooney is hij moeilijk honderd procent serieus te nemen als hij duister of dreigend moet spelen. Ze zijn allebei te lief. Dus ja, misschien is Gosling de nieuwe Clooney.
In The Ides of March staat Gosling in een fijn ensemble, met solide bijrollen voor uitstekende acteurs. Na Good Night, and Good Luck (2005) heeft Clooney opnieuw een degelijke politieke film gemaakt. De boodschap is helder: uw geloof in idealistische politici zal worden beschaamd. Al te helder, misschien, maar een pamflet wordt het niet. Daarvoor krijgen de acteurs genoeg ruimte. In uitgebreide dialogen voorzien zij hun rollen van psychologische nuance. Dat doen vooral Paul Giamatti en Philip Seymour Hoffman, als de twee spindoctors die bij de verkiezing van de Democratische presidentskandidaat tegenover elkaar staan. Als Hoffman een keer zijn hoffelijke houding laat vallen en uitvalt tegen Gosling, die zijn ondergeschikte speelt, laat hij in één geweldige scène zien hoe de kaarten liggen. Gosling is een prima acteur; Seymour Hoffman speelt een divisie hoger. Maar ja, hij heeft niet een hoofd waarmee je dat van Clooney kunt aanvullen.
P.S.: Wat zijn de &#8216;Ides&#8217;? Het Romeinse Idus verwees naar de volle maan, de Idus van maart viel op 15 maart. Op die dag in het jaar 44 v.Chr. werd Julius Caesar door zijn senatoren verraden en vermoord. In Shakespeares Julius Caesar zegt een ziener tegen hem: &#8216;Beware the ides of March.&#8217;

Gerelateerd