Kort verhaal

Kijk daar loopt ze weer, de oude vrouw. Het is of ze sinds gisteren niet vooruit is gekomen, of ze de hele avond en nacht stil heeft gestaan met het opgerolde, om haar bovenlichaam gegespte vloerkleed dat aan weerszijden van haar schouders als een juk uitsteekt. Het landschap waar ze zich doorheen sleept, is sinds gisteren en eergisteren en de dagen ervoor niet veranderd. Het is dezelfde woestenij. Dezelfde ravage. Heuvels die in elkaar overlopen als de kartels op de geschubde huid van een prehistorische kamhagedis met hier en daar huizen waarin gewoond kon worden vóór het uitbrak, het vechten; nu niet meer. Nergens is water. De kleur van de aarde is onveranderlijk die van leem, van zwaar zand dat amper opwaait wanneer er wordt geschoten of als er iets met grote vaart overheen scheert dat even later ergens anders met geweld neerkomt. De oude vrouw met het vloerkleed steekt tegen die kleur niet af, ze hoort erbij, ze vormt er een eenheid mee. Daarom is nauwelijks te...