<div class="wpg-element paragraph">
18-03-2008
Als we naar een andere stad gaan stappen we in een vliegtuig, trein of auto. Op de plek van bestemming aangekomen komen we even tot rust, voordat we tegen onszelf zeggen dat we er nu echt zijn. Tenminste zo gaat het met de meeste reizen die we maken, we vertrekken en arriveren. 
Maar ik ben ervan overtuigd dat steden ook naar ons toe komen, zich aankondigen in geruchten. Verhalen en herinneringen die opkomen. Zo is er onlangs weer een stad in mijn gezichtsveld geschoven, een stad die ik probeerde te vergeten, alsof het een liefdesrelatie betrof die ondanks alle inspanning en goede wil niet geslaagd was en ik daarom probeerde te vergeten.
Sinds ik weet dat ik weer terug ga naar die ‘mislukte’ stad, merk ik dat niet alleen wij naar steden gaan, maar een stad zelf ook bewegelijk is. Vannacht werd ik wakker van geluiden beneden op straat die hier niet zijn. Het was de gasflessenverkoper die met zijn steeksleutel op metalen flessen tikt om te laten weten dat hij er is. Even later hoorde ik de schorre stem van de voddenboer weer die elke ochtend met zijn zoon op een ezelskar voorbijschuift. Ik kan niet horen wat hij zegt maar zijn stem herken ik. 
Toen ik Kaïro in 2006 na vier langer maanden verliet had haar stratenplan had zich in mijn lichaam vastgezet, ik herkende het licht, wist wanneer en waar de mooiste schaduwen lagen. En het Arabisch begon steeds meer te bestaan uit woorden in plaats van vormeloze klankenstromen die het eerder was. Maar ondanks dat bleef ik een toeschouwer, liet de stad zich niet vermengen en had ik het gevoel dat de stad van mij gewonnen had. 
Ik zag en begreep alles maar vond tijdens mijn verblijf geen ruimte om met een heldere afstand na te denken over wat ik zag. Ondertussen moest ik steeds aan de zee denken. Ook de zee is altijd in beweging. Wordt iedere plek opgevuld, en moet je zelf blijven bewegen om niet te verdwijnen onder het oppervlak. Toen ik Kaïro uiteindelijk na vier volle maanden verliet voelde dat als een ontsnapping opgelucht maar ook teleurgesteld omdat er iets niet gelukt was. 
Maar wat er dan niet lukte tussen mij en Kaïro laat zich niet zo duidelijk verklaren. Een stad kan natuurlijk ook gewoon tegenvallen? Een Metropool van 17 miljoen mensen kan provinciaals en saai zijn. Kaïro deed mij denken aan een oude man die altijd hoofdpijn heeft. Of was ik het zelf, die uitgeblust was?
Ik zou willen dat iedere stad mij voor een bepaalde periode wel iets te bieden heeft. Op de meest armzalige plekken vind ik altijd nog wel iets dat mij fascineert. Waarom het dan soms wel en op andere momenten niet lukt om ergens te aarden heeft te maken wie je zelf bent op dat moment. 
De Engelse schrijver Jan Morris zei het zo: ‘For ones view of a city is only a mirror image of oneself’
</div>

De mislukte stad