Sancties zijn bedoeld om een ander pijn te doen. Het prettigst is het natuurlijk als je er zelf geen last van hebt en de ander wel. Dat komt niet vaak voor.

Als landen relaties met elkaar aangaan, doen ze dat nooit uit pure onbaatzuchtigheid. Cadeautjes worden in de internationale politiek niet uitgedeeld. In de zuiverste vorm ligt aan elke ‘internationale betrekking’ een win-winsituatie ten grondslag. Zo bezien kan het instellen van sancties niet anders dan min-min zijn.

Tot zover de theorie. De praktijk is anders. In de eerste plaats zijn internationale betrekkingen geen inter-streepje-nationale betrekkingen meer. De gedachte dat het spel alleen maar door een kleine tweehonderd staten wordt gespeeld, is achterhaald. Als dat al zo zou zijn, dan zijn die staten bovendien niet autonoom maar volstrekt vernetwerkt en afhankelijk van elkaar. Hun leiders kunnen wel doen of ze immuun zijn voor elkaar, kosten-batenberekeningen van sancties bedenken die louter nationaal zullen...