Ik sta op het punt op werkbezoek te gaan. Sinds ik in Almere woon, doe ik dat zo’n twee keer per week. Het is niet alleen iets dat je onderneemt, maar vereist ook een verandering van rol en zelfbeeld. Want wie gaat er op werkbezoek? Ultimo de koningin, maar natuurlijk ook burgemeesters, ministers, raadsleden der gemeente, buitenlandse delegaties, het liefst uit Japan: mensen kortom, die een bestuurlijke of economische machtsfactor vormen.

Ik hoor in dat rijtje niet thuis, maar omdat het de eerste keer is dat Almere officieel een ‘schrijver ter plaatse’ heeft aangesteld en de geplaagde stad ernaar dorst haar andere, mooiere kant te laten zien, bereiken mij van alle kanten verzoeken toch eens poolshoogte te komen nemen. Het kunstzinnige centrum in de binnenstad. Amateurkunst voor gehandicapten. Een nieuw instituut voor jonge steden. Een wijkcomité met een heel bijzonder plan.

Misschien ligt het aan mij, maar bij zo’n uitdrukkelijke uitnodiging hoort ook een uitdrukkelijk...