Essay / Popmuziek 2.0

Wanneer een popmuzikant zijn beste tijd heeft gehad, luidt de standaardgrap dat hij een mooie toekomst achter zich heeft. Maar wat als de hele popmuziek een mooie toekomst achter zich heeft? Op het omslag van zijn boek Retromania constateert de Britse popjournalist Simon Reynolds (1963) dat ‘popcultuur verslaafd is aan zijn eigen verleden’. De recycling van de pophistorie komt hem eindeloos voor, en dat vindt hij een kwalijke ontwikkeling. ‘I still believe the future’s out there,’ luidt de laatste zin van zijn lijvige boek. Maar hoe die zal klinken, weet Reynolds ook niet. Sterker: na lezing besef je dat hij een hard hoofd heeft in die toekomst. Dit is geloven tegen beter weten in.

De beste hoofdstukken van Retromania bestaan uit levendige beschrijvingen van stromingen uit het verleden. De tegenwoordige tijd komt er bekaaid van af, omdat Reynolds zichzelf verliest in gedachtenspinsels over niches van niches van niches. Retromania drijft dus op zijn eigen...