Jeroen Vullings bespreekt het boek van de week.

De klassiekers blijven maar binnenstromen, overal worden ze opgedolven en van (nieuwe) vertalingen voorzien. De redenen daarvoor zijn prozaïsch van aard: zulke titels kosten de uitgevers vaak maar een habbekrats; de gunstige prijs-kwaliteit verhouding bevalt de lezer; klassiekers hebben het keurmerk van échte literatuur, waar de consument zich in deze crisistijd niet snel een buil aan valt. Ik juich die ontwikkeling toe, want af en toe zit er een verrassing bij, zoals nu de roman Bruiloftslied (1949) van Stig Dagerman. Een klinkende naam, vooral: de schrijver geniet in Nederland meer naamsbekendheid dan lezers.

het gewenste einde

Jeroen Brouwers heeft veelvuldig over Dagerman geschreven, in zijn studie over schrijvende zelfmoordenaars De laatste deur en later in een zelfstandig essay, want ja, Dagerman (1923-1954) beroofde zichzelf op tamelijk jonge leeftijd van het leven. Hij deed de deuren van zijn garage dicht terwijl de...